28 पॅराड्रॉप-
28 पॅराड्रॉप-
ले पासून
जवळच एअरफोर्सचं पॅराड्रॉपचं प्रात्यक्षिक पहायला आम्हाला आमंत्रण होत. मी पहिल्यांदाच
पॅराड्रॉप बघणार होते. थंडी जरा जरा सुरू झाली होती. स्वच्छ सोनेरी उन्हं पिवळसर जमिनीवर
चमकत होती. निरभ्र निळ्याशार आकाशाचा तंबू मन वेधून घेत होता. तापमान फक्त उणे पाच
होतं. एअरफोर्सचे पांढरे निळे पँडॉल्स उठावदार दिसत होते. एअरफोर्स, आर्मीचे टॉप ऑफिसर्स
, त्याच्या फॅमिलिज्ही पेंडॉलमधे उपस्थित होत्या. सगळ्यांचे कोटपरखा, शाली तापमानाची
नोंद घेत होत्या. सगळेजण आसनस्थ झाले. आर्मी जनरल आणि एअरफोर्स चीफच्या आदेशानुसार
विमानं निघाल्याची सूचना मिळाली. सगळ्यांच्या नजरा आकाशाकडे लागल्या. निळ्या आकाशात
सूर्यप्रकाशात चमकत AN 32 नी नजरेच्या
टप्यात प्रवेश केला. ``Oh! it’s gorgeous!'' ``brilliant! ” ``wonderful''!! सर्वांचे डोळे विमानावर खिळलेले होते आणि ओठातून
अभावित प्रतिक्रिया उमटत होत्या. हवेत जराही प्रदूषणाचा मागमूस नाही, स्वच्छ सूर्यप्रकाश
ह्यामुळे सर्व बारीकसारीक हालचाली स्वच्छ दिसत होत्या. विमानाच्या पोटाचा दरवाजा उघडला
गेला आणि एकामागोमाग एक सैनिक उड्या मारू लागले. त्यांच्या पाठीवर असलेली रंगीबेरंगी
पॅरॅशूटस् उघडून क्षणार्धात हवेवर हेलकावे घेणा र्‍या रंगीत छत्र्यांनी मजेत
डुलत डुलत खाली यायला सुरवात केली. हवेवर हेलकावणारे ते जवान पाहून आम्ही सगळेच टाळ्या
वाजवत होतो. “दुसरंही विमान येतंय”. प्रवीणच्याशेजारीच बसलेल्या एअरफोर्सच्या मुख्यांनी
स्मित करत मोठ्या अभिमानानी आम्हाला सांगितलं. दुसरं विमान पाठोपाठच येत होतं. आम्हीही
उत्सुकतेने विमानाच्या दिशेनी बघत होतो. थोड्याचवेळात त्याही विमानाच्या पोटाचा दरवाजा
उघडला गेला आणि कल्पसुमांची माळ खाली यावी तसे जवान खाली येऊ लागले. आणि - - हे - -काय! सगळ्यांच्या हृदयाचा ठोका चुकावा अशीच
घटना घडली. मागून आलेल्या AN 32 ला विरळ हवामानाचा सामना करावा लागला. अचानक आलेल्या एअर पॉकेटमुळे
विमान आपल्या नेहमीच्या उंचीवरून एकदम खाली घसरलं. पहिल्या विमानातले शेवटी उड्या मारलेले
पॅराट्रूपर्स अजून बर्‍याच वर हवेत
हेलकावे घेत असतांनाच विमान त्यांच्या दिशेने जात असतांना दिसत होतं. सर्वांच्या विस्फारलेल्या
डोळ्यांना पुढे काय होणार कळून चुकलं. बघता बघता चारपाचजणांच्या पॅरॅशूट्सचे दोर कापत
विमान पुढे निघून गेलं. बंदुकीच्या नळीतून सुटलेल्या गोळीसारखे जवान खाली येतांना पाहून
दुःखाला पारावार राहिला नाही. तेवढ्यात खाली येणारे दोन जवान खालीच असलेल्या एका दुस र्‍या पॅराशूटला
अडकले. आणि सुखरूप खाली आले. देव तारी त्याला कोण मारी हे समोर प्रत्यक्षात दिसतं होत.
त्याचबोबर आपल्यासमोर काळ असा दबा धरून बसलेला असावा आणि अपल्याला कळूही नये ह्याचं
मनात दुःख होत होत. आनंदाचे सारे रंग पुसत गाड्या, घेऊन सर्वजण मदतीला धावले. सर्व
बायका मुलांना घरी परतण्याचा आदेश मिळाला आणि अत्यंत दुःखी मनानी आम्ही सर्वजणी घरी
परतलो. ओठावर लागलेला एखादा अन्नकण जिभेने सहज चाटून घ्यावा तशा सहजतेनी काळानी घेतलेला
तो घास डोळ्यासमोरून हालत नव्हता.
-------------------
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Comments
Post a Comment