7 ले शी दोस्ती -
7 ले शी दोस्ती -
आपलं शरीर
म्हणजे एक अजब रसायन आहे. एखादी चार मजली इमारत बांधतांना तिचा FSI वाढवून मिळाला आणि तिला जर वीस मजले बांधायला परवानगी मिळाली तर काय
होईल? दिलेल्या वेळात काम पूर्ण करण्यासाठी
जसे जास्त कामगार लावायला लागतील तसे हवेमधून दर श्वासागणिक कमी पडणार्‍या प्राणवायूची
शरीराची गरज पूर्ण करण्यासाठी आमच्या शरीरांनी थोड्याच दिवसात R.B.Cs रूपी अजून कामगार तयार केले. फावड्यानी भराभर काँक्रीट मिक्श्चर घमेल्यात
ओढून चटाचट घमेलीच्या घमेली एका डोक्यावरून
दुसऱया डोक्यावर देणार्‍या कामगारांच्या फौजेसारखी ही लाल पेशींची कामगारसेना बाहेरचा
जास्तीत जास्त प्राणवायू ओढून आणून शरीरभर
फिरवायला लागली. परिणामी हिमोग्लोबीन वाढल्याने आमचेही गाल लाल लाल व्हायला लागले.
इथले ऑफिस अवर्स संध्याकाळी चार वाजताच संपत यायचे. बाहेर
वाहणार्‍या गार वार्‍यावर ते अवलंबून असायचे. वादळी वारं वहायला लागलं तर बसनी
जाणारा स्टाफ लवकरच बाहेर पडे. आता पावेतो आम्ही लेला बर्‍यापैकी रुळलो होतो.
कित्येकवेळा तर प्रवीण भरदुपारी दोन वाजता उणे पाच
अंशात तास दोन तास टेनिसही खेळू लागला. रोज नेहमी
प्रमाणे जॉगिंगला नाही तर नाही पण फिरायला जायचा आमचा नित्यनेमही सुरू झाला. पहिल्यांदा
लागणारा दम आता लागेनासा झाला. थोडासा बाजारातून, थोडासा
डोंगराच्या कडेनी, थोडासा चढावरून, तर कधी उतारावरून, कधी दाट झाडीतून, तर कधी झर्‍याच्या कडेनी, मधेच झर्‍यामधल्या छोट्या छोट्या
दगडांवर पाय देत झरा ओलांडून पलिकडे जात, पाच-सहा किलोमीटरचा रस्ता कधी संपून जाई हे
कळतच नसे.
सकाळी सकाळी उठून फिरायला गेलं
की नेहमी न जाणवणारं एक नवीन जग आपल्याला दिसतं. मग ती झाडं असोत, पक्षी असोत, माणसं
असोत, पहाटेच्या अंधुक प्रकाशात लपाछपी खेळणारी घरं असोत, डोंगर असोत, वा झरे असोत.
काहीतरी गुजगोष्टी केल्याशिवाय रहात नाहीत. ले पूर्णपणे सुरक्षितही होतं. चेनस्नॅचिंग
नाही. चोर्‍या नाहीत. जमेल तेवढी दुसर्‍याला मदत करायची वृत्ती प्रत्येकातच दिसून येई.
पहाटेच्या शांततेत कधी पॉपलरची सळसळ सुखावून जाई तर कधी वेगाने खळाळत जाणार्‍या, तळापर्यंत
पारदर्शक झर्‍यातून प्रवाहाच्या विरुद्ध आपल्या शेपट्यांनी वल्हवीत सुळकन वरच्या
दिशेने जाणार्‍या मासोळ्याही अचंबित करीत. इथल्या निळ्याशार आकाशाचा मोह अजुनही माझ्या
मनातून जात नाही. शांत झोपलेल्या रस्त्यावरून असं आकाशाशी, निसर्गाशी हितगुज करत जात
असतांना ‘ओं मणिपद्मे हुं’ चा जप करत हातातील माळ ओढत जाणारा कोणी गोड हसून `जुले!'
म्हणून जाई. कोपर्‍याकोपर्‍यावर तंदुरच्या भट्ट्या पेटवण्याचं काम सुरु झालेलं असे.
परत येईपर्यंत खमंग तंदुरी रोटीचा वास सगळीकडे दरवळत असे. येणारे जाणारे एक रुपयाला
एक रोटी घेऊन रस्त्यानी जाताजाताच खात जात. त्या खमंग रोटीबरोबर चहा किंवा भाजी, किवा
कशाचीही जरुर त्यांना भासत नसे. ह्या सर्व ले निरीक्षणात एक गोष्ट हटकून जाणवली.- -ले
मधे भिकारी नाहीत. जिथे जीवन जगणं सर्वात कठीण, तिथे जगण्यासाठीच्या संघर्षाला भीक
मागणे हा पर्याय उरतच नसावा. कसंही असो पण भीक मागणं ही संकल्पना येथे रुजली नाही ह्या
गोष्टीचं मनापासून बरं वाटलं. कधी कधी लेला काय काय गोष्टी पोचू शकत नाहीत ह्याचा अचानक
शोध लागून अवाक् व्हायला व्हायचं. एक दिवस आम्ही फिरून घरी येत असतांना आमच्या घराबाहेरच
असलेल्या ‘माने’ला रंग द्यायचं काम सुरू होतं. पांढरा रंग डबड्यांनी सडा घालावा तसा
खांबांवरती उडवून उडवून फेकला जात होता. शिडी आणि रंगार्‍याचा ब्रश ह्या छोट्याशा गोष्टींची
आपण कधी आत्तापर्यंत दखलच घेत नव्हतो हे जाणवून दिवसभर मी अस्वस्थ झाले.
प्रवीणच्याच कार्यालयातील मेसमधे राहणारे अजून तिघं आम्ही फिरायला जातांना आम्हाला
भेटू लागले. आपले परिवार कर्नाटक, लखनौ, पाटना इथे सोडून आलेले हे एकएकटे ऑफिसर्स आमच्या
परिवारात सामावून गेले. आणि बघता बघता आमचा
छोटासा परिवार द्विगुणित झाला. हम तीन हमारे तीन असे गप्पा मारत घरी येताच दबक्या
आवाजात कॉफीची फर्माईश होऊ लागली. मेसमधे कॉफी कुणाला बनविता येत नसे. कॉफीपावडरही
इतक्या सहजासहजी उपलब्ध नसे. कॉफी सोबत बटाट्याचे
फिंगरचिप्स किंवा डाऊनहून पाठवलेल्या सुरणाचे काप ह्यांची छोटीशी पार्टीही रंगू लागली.
त्याबरोबरच प्रवीणचं ऑफिसचं काम ऑफिस आधीच घरच्या हिरवळीवर सुरू झालं. बघता बघता सुट्टीच्या
दिवशी समोरच्या ग्राऊंडवर क्रिकेटचा खेळही रंगू लागला. मुलं प्रत्येक घरासमोर उभं राहून
‘शेवांग अंकऽऽल, ‘शर्मा अंकऽऽल, हिरो अंकऽऽऽल’ असा सगळ्यांच्या नावाचा गजर करु लागली
की सर्वजण घरातून बाहेर पडत आणि क्रिकेटची फुल टीम ग्राऊंडवर आपापल्या जागा घेऊ लागे.
आणि पुढचे दोन तास तरी उत्साहाची कारंजी नाचत राहत. गंभीरपणे उभा असलेला डोंगर ह्या
गोंधळात गोंधळून जाई.
---------------------------------
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Comments
Post a Comment